W artykule podjęto zagadnienie wsparcia emocjonalnego dla rodziców dzieci głuchych i słabosłyszących w ramach terapii surdologopedycznej. Składa się on z 4 części. W części pierwszej omówiono, czym jest wsparcie emocjonalne, jego znaczenie i źródła w odniesieniu do rodziców dzieci głuchych. Część druga zawiera wyniki badań jakościowych pilotażowych na temat tego, „czym jest dla mnie wsparcie?” i „kiedy czuję się wspierana?”, przeprowadzonych z udziałem terapeutek mowy. W części trzeciej omówiono psychologiczne aspekty udzielania wsparcia emocjonalnego rodzicom dzieci głuchych przez logopedów (i innych specjalistów), do których należą: a) osobowa relacja terapeuty mowy i rodzica, b) role i zasady tworzące ramy dla terapii surdologopedycznej, a także dla udzielanego rodzicom wsparcia, c) „granice” w relacji terapeuta mowy i rodzic, d) efektywne komunikowanie się z drugą osobą, e) niezaprzeczanie głuchocie dziecka i jej konsekwencjom, a także uczuciom doświadczanym przez rodzica: bezsilności, smutku, złości i innych, f) właściwe korzystanie z własnych doświadczeń i wiedzy przez terapeutów mowy. W czwartej części zaprezentowane zostały przykłady sytuacji trudnych, z którymi spotykać się mogą logopedzi, a także pokazano możliwości różnych interwencji, jakie wykorzystywać mogą terapeuci mowy wobec rodziców dzieci głuchych w ramach prowadzonej terapii surdologopedycznej dzieci. Podsumowaniem jest m.in. wniosek, że terapeuci mowy prowadzący terapię logopedyczną dzieci głuchych i słabosłyszących powinni mieć możliwość psychoedukacji i szkolenia w zakresie świadomego i efektywnego emocjonalnego wspierania rodziców, którzy odgrywają ogromną rolę w terapii. Autorka postuluje wprowadzenie możliwości superwizji czy uczestnictwa w tzw. grupach balintowskich dla surdologopedów oraz logopedów pracujących z dziećmi o innych zaburzeniach i ich rodzicami, celem wsparcia tej grupy zawodowej w tworzeniu optymalnej dla rodziców i ich dzieci relacji terapeuty mowy i rodzica.