Warunkiem przyswojenia sobie języka dźwiękowego i nauczenia się mowy przez dziecko jest precyzyjne odróżnianie wszystkich elementarnych jednostek frazy (czyli sylab i głosek) w szybko płynącym strumieniu mowy (w ciągu fonicznym). Uszkodzenie narządu słuchu nie umniejsza wrodzonych zdolności językowych dziecka. Głębokie odbiorcze (zmysłowo-nerwowe) uszkodzenie słuchu blokuje jednak dostęp do klucza, według którego koduje się znaczenia. Dziecko głuche mimo wrodzonej zdolności do kategorialnego odróżniania elementów strumienia mowy praktycznie doświadcza afonemii lub bardzo poważnej dysfonemii, tzn. nie potrafi odróżniać i rozpoznawać słyszanych głosek tak precyzyjnie, aby przypisywać im wartość językową. Nie nabywa języka i mowy spontanicznie w codziennych konwersacjach. Nie może też z łatwością opanować umiejętności kontrolowania własnych wypowiedzi. Nie jest więc dla niego możliwe wypracowanie sobie bogatego języka. Deficyt w zakresie języka jest prawdziwą przyczyną trudności komunikacyjnych i edukacyjnych osób niesłyszących. Ten deficyt sprawia, że mają one nie tylko trudności w rozumieniu i zaburzenia mówienia, lecz także trudności w czytaniu i pisaniu. Dziecku konieczna jest pomoc w uzyskaniu dostępu do sylab, a inaczej mówiąc, konieczne jest przezwyciężenie afonemii i dysfonemii, czyli fonemizacja strumienia mowy.