Wstęp:
Na początku XX wieku opisano eksperyment dotyczący percypowania dwóch dźwięków o tej samej częstotliwości i intensywności jako pojedynczego tonu, nazwany próbą Stengera. Znalazł on zastosowanie przede wszystkim w diagnostyce jednostronnych nieorganicznych ubytków słuchu (niedosłuch rzekomy). W latach 60. XX wieku zaczęto stosować dodatkowo test Fit, który bazując na odkryciu Stengera, pozwalał na wyznaczenie progu słyszenia. Test ten polecany był w przypadku pacjentów z podejrzeniem symulacji niedosłuchu, także obustronnego, ale również pacjentom z szumami usznymi. Celem pracy jest zilustrowanie przydatności stosowania testów audiologicznych wykorzystujących zasadę Stengera – takich jak zmodyfikowana próba symulacyjna Stengera oraz test Fit – we współczesnej praktyce audiologicznej.

Materiał i metody:
Przydatność testów słuchowych opartych na zasadzie Stengera przedstawiono na przykładzie dwóch pacjentek, które zostały skierowane na leczenie do Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu (IFPS). Badania diagnostyczne przeprowadzono za pomocą urządzeń pomiarowych dostępnych w pracowniach IFPS, a do oceny otrzymanych wyników zastosowano kryteria opisane w literaturze przedmiotu. Pacjentka A zgłosiła się do IFPS z rozpoznaniem lewostronnej głuchoty, przy zachowanym prawidłowym słuchu w uchu prawym, natomiast pacjentka B – z obustronnym niedosłuchem mieszanym w stopniu znacznym.

Wyniki:
U pacjentki A subiektywne wyniki badania słuchu były zgodne z wynikami ośrodka regionalnego, podczas gdy testy obiektywne nie wykazały ubytku słuchu. Dodatkowe badania także nie wykazały niedosłuchu, w tym zmodyfikowany test Stengera dla tonów czystych, w którym uzyskano pozytywny wynik potwierdzający obecność niedosłuchu rzekomego w lewym uchu, a nie niedosłuchu organicznego. U pacjentki B żadne z badań, z wyjątkiem audiometrii tonalnej, nie wykazało ubytku słuchu. Dodatkowe testy, w tym test Fit, wykazały normę słuchową.

Wnioski:
W artykule pokazano, że badania oparte na zasadzie Stengera mogą pomóc w diagnostyce trudnych przypadków audiologicznych, chociażby takich jak niedosłuchy nieorganiczne, zwane zaburzeniami psychogennymi. Ponadto w artykule naświetlono, jak istotną rolę w diagnostyce audiologicznej odgrywa nie tylko stosowanie właściwych reguł w czasie wykonywania poszczególnych badań, lecz przede wszystkim umiejętność interpretacji otrzymanych wyników i stosowanie zasady cross-check.