Wprowadzenie:
Specyficzne zaburzenie językowe (SLI) oznacza zaburzenie rozwojowe charakteryzujące się ilościowymi i jakościowymi upośledzeniami językowymi, które odnoszą się do produkcji i/lub rozumienia języka ojczystego. W artykule przedstawiono wyniki diagnozy psychologicznej sześciorga dzieci z zaburzeniami rozwoju językowego w wieku 9–12 lat. Dokonano w niej oceny funkcjonowania dzieci w zakresie poszczególnych zdolności językowych oraz szerszego funkcjonowania poznawczego i społeczno-emocjonalnego.

Opis przypadku:
W badaniu wykorzystano próby kliniczne dotyczące mowy opowieściowej, fluencji słownej, rozumienia, gramatyki, słuchowej pamięci fonemów. Do oceny niewerbalnych zdolności intelektualnych zastosowano Test Matryc z baterii WAIS-IV. Oceniono również zakres występowania objawów zaburzeń emocji i zachowania u badanych dzieci, przy wykorzystaniu kwestionariusza CBCL. W wyniku diagnozy wykazano trudności w rozumieniu języka, jak i w mowie czynnej. Badane dzieci mają trudności z nazywaniem, mowa jest niepłynna, występują błędy gramatyczne. W zakresie rozumienia dzieci mają trudności ze złożoną składnią oraz z prawidłowym odbiorem kilkuelementowych poleceń, co może mieć związek ze stwierdzonym w diagnozie ograniczeniem słuchowej pamięci bezpośredniej. Stwierdzono także występowanie objawów zaburzeń emocji i zachowania, które najprawdopodobniej są konsekwencją przeżywanych trudności komunikacyjnych.

Wnioski:
Wyniki badania klinicznego wskazują na potrzebę wielopoziomowego postępowania diagnostycznego i terapeutycznego uwzględniającego wsparcie rozwoju językowego, jak również oddziaływania psychologicznego wspierającego funkcjonowanie emocjonalne dzieci z SLI.