Cel:
W pracy postawiono pytanie, czy style radzenia sobie ze stresem i samoocena, a także związki zachodzące między nimi są u ojców modyfikowane przez głuchotę dziecka. Odwołano się do wiedzy klinicznej, z której wynika, że w głuchotę dziecka i jej rozliczne konsekwencje zostaje uwikłane przeżycie przez rodziców traumy wskutek jej stwierdzenia. Uwzględniono też płeć dziecka, wiek dziecka, a także czas upływający od momentu postawienia u dziecka diagnozy głuchoty.

Metoda:
Badaniami objęto 53 słyszących ojców dzieci głuchych w wieku od 4 do 192 miesięcy oraz 43 ojców dzieci o prawidłowym rozwoju w podobnym wieku. Do pomiaru stylów radzenia sobie ze stresem wykorzystano Kwestionariusz Radzenia sobie w Sytuacjach Stresujących (CISS), a do opisu samooceny Skalę Samooceny Rosenberga (SES) w polskiej adaptacji.

Wyniki:
Okazało się, że ojcowie dzieci głuchych nie różnią się istotnie od ojców dzieci słyszących o typowym rozwoju w zakresie stosowanych stylów radzenia sobie ze stresem w sytuacjach trudnych, ani w posiadanej samoocenie. Nie wykazano związku między wymienionymi zmiennymi a czasem upływającym od momentu diagnozy u dziecka głuchoty oraz wiekiem i płcią dziecka. Uzyskano jedynie rezultat mówiący o tym, że wysoka samoocena ojców dzieci głuchych nie jest predyktorem zadaniowego stylu radzenia sobie ze stresem, jak ma to miejsce w przypadku ojców dzieci o typowym rozwoju. Ojcowie dzieci głuchych niezależnie od posiadanej samooceny deklarują zadaniowy styl radzenia sobie w sytuacji doświadczania stresu, co może wiązać się z głuchotą dziecka. Z jednej strony bowiem mogą podejmować się wielu zadań związanych z rehabilitacją dziecka (adaptacja), z drugiej zaś poszukują sposobu, jakim może być nadmiarowa aktywność ukierunkowana na realizację zadań (psychiczna obrona), aby odciąć się od przeżyć związanych z byciem ojcem głuchego dziecka.

Wnioski:
Istnieje konieczność dalszych badań nad psychologicznym funkcjonowaniem ojców dzieci głuchych.