Wprowadzenie:
Nadwrażliwość słuchowa i mizofonia to rodzaje obniżonej tolerancji na dźwięk. Obie te dysfunkcje mają pewne cechy wspólne, jednak każda z nich ma swoją specyfikę. Szczególnie często występują w przebiegu szumów usznych, stanowiąc dodatkową dolegliwość dla pacjentów. Celem pracy jest określenie rodzaju i nasilenia problemów związanych z obniżoną tolerancją na dźwięki, tj. nadwrażliwością słuchową i mizofonią, zgłaszanych przez pacjentów z szumami usznymi.

Materiał i metody:
W badaniu wzięło udział 101 pacjentów (54 kobiety i 47 mężczyzn) z szumami usznymi, w wieku od 19 do 72 lat. Wszyscy zgłaszali dodatkowe problemy związane z obniżoną tolerancją na dźwięki. Badanie audiologiczne obejmowało: wywiad, wideootoskopię, audiometrię tonalną i impedancyjną oraz ocenę poziomu nieprzyjemnego słyszenia. Pacjenci wypełniali: Kwestionariusz uciążliwości szumów usznych (THI), Wizualną skalę analogową (VAS) oraz autorski Kwestionariusz nadwrażliwości słuchowej (KNS).

Wyniki:
Progi słyszenia wynosiły przeciętnie około 16–18 dB HL dla przewodnictwa powietrznego i około 10 dB HL dla przewodnictwa kostnego. Prawidłowe wynik tympanometrii stwierdzono u 97% pacjentów. Przeciętny próg dyskomfortu wynosił około 72–76 dB HL. Stwierdzono korelację między uciążliwością szumów usznych a nadwrażliwością słuchową (rho = 0,31), natomiast brak było związku między uciążliwością szumów usznych a mizofonią (rho = 0,04).

Wnioski:
Nadwrażliwość słuchowa oraz mizofonia, będące rodzajem obniżonej tolerancji na dźwięki, często współwystępują z szumami usznymi. W praktyce klinicznej powinny być różnicowane i wskazane jest, by ich diagnostyka i terapia były prowadzone przez wielodyscyplinarny zespół specjalistów.