Tradycyjne metody diagnostyczne, obejmujące ocenę percepcyjną, obiektywne pomiary parametrów akustycznych i aerodynamicznych czy badania endoskopowe narządu głosu, często nie odzwierciedlają trudności, jakich doświadcza pacjent w następstwie dysfunkcji narządu głosu. W ostatnich dekadach zaczęto zwracać na to uwagę i przywiązywać coraz większe znaczenie do subiektywnej oceny przez pacjenta wpływu zaburzeń głosu na jakość życia. Do klinicznego zastosowania powinny być stworzone wystandaryzowane narzędzia oceniające stopień niepełnosprawności, jakiej doświadcza każdy pacjent. Do najbardziej popularnych i powszechnie stosowanych w świecie kwestionariuszy niepełnosprawności głosu należą Voice Handicap Index-30 (VHI-30) i Voice Handicap Index-10 (VHI-10). W pracy przedstawiono zwalidowane i zaadaptowane przez autorów do języka polskiego kwestionariusze VHI-POL oraz VHI-10 oraz omówiono ich zastosowanie w codziennej praktyce klinicznej. Przeprowadzona przez autorów analiza właściwości psychometrycznych polskich wersji VHI-POL i VHI-10 wykazała ich znakomitą spójność wewnętrzną, dobrą odtwarzalność test–retest oraz potwierdziła ich kliniczną trafność. Polskie wersje kwestionariuszy niepełnosprawności głosu – VHI-POL i VHI-10 – są trafnymi i wiarygodnymi narzędziami do ilościowej oceny postrzegania problemu z głosem przez samego pacjenta, umożliwiające specjalistom postawienie precyzyjnej diagnozy oraz zaplanowanie zindywidualizowanych strategii terapeutycznych u polskojęzycznych pacjentów z zaburzeniami głosu. Kwestionariusze VHI-POL i VHI-10 powinny znaleźć zastosowanie w codziennej praktyce foniatrycznej, laryngologicznej, logopedycznej i wśród terapeutów głosu w Polsce jako proste i skuteczne narzędzie diagnostyczne w opiece nad pacjentem z zaburzeniami głosu.