Leczenie klasycznej częściowej głuchoty stanowiło wielkie wyzwanie kliniczne. Trudność polegała na takim wszczepieniu implantu ślimakowego, aby zachować istniejące u pacjenta resztki słuchowe, a następnie połączyć słuch akustyczny ze stymulacją elektryczną zapewnianą przez implant. W szczególności dotyczyło to pacjentów, u których słuch w zakresie niskich częstotliwości był w normie i niezbędne było tylko jego elektryczne dopełnienie w zakresie średnich i wysokich częstotliwości. Przeprowadzona w 2002 roku przez H. Skarżyńskiego pierwsza w świecie operacja wszczepienia implantu osobie dorosłej z częściową głuchotą, a w 2004 r. – dziecku z takim samym uszkodzeniem słuchu wytyczyła nowy kierunek badań naukowych oraz leczenia różnych częściowych, coraz częściej spotykanych uszkodzeń słuchu. Zebranie bardzo dużego materiału, obejmującego 1965 zoperowanych uszu, oraz długi okres obserwacji pozwoliły na przedstawienie nowej koncepcji leczenia częściowej głuchoty, której istotnym elementem jest zachowanie przedoperacyjnego słuchu oraz struktur ucha wewnętrznego. Pierwsze w świecie operacje wszczepienia implantu u pacjentów z częściową głuchotą były poprzedzone kilkuletnimi badaniami nad zachowaniem istniejących niewielkich resztek słuchowych u dorosłych i dzieci. Podjęto próby wykorzystania resztek słuchowych poprzez ich stymulację konwencjonalnymi aparatami słuchowymi i dodatkowo pobudzenie elektryczne za pośrednictwem implantów. Wyniki tych prac, przedstawione w 2000 r. podczas konferencji ESPCI w Antwerpii i Kongresu EUFOS w Berlinie, wskazywały na potrzebę rozszerzenia pierwszych ostrożnych wskazań do stosowania implantów ślimakowych w przypadku zachowanych w różnym stopniu resztek słuchowych w zakresie niskich częstotliwości. Podczas 18 lat upowszechniania w świecie metody leczenia częściowej głuchoty udokumentowano dużą grupę zoperowanych uszu z częściową głuchotą oraz wykazano zasadność przyjętych wskazań i założeń chirurgicznych. W szczególności dotyczą one opracowania przez H. Skarżyńskiego strategii operacyjnej opartej na wykonaniu 6 zasadniczych kroków dojścia do schodów bębenka przez okienko okrągłe i wykorzystaniu niezwykle delikatnych elektrod o długości części aktywnej od 20 do 28 mm. Podsumowaniem metody leczenia częściowej głuchoty było opublikowanie w 2010 r. nowego kompleksowego podejścia do zachowania istniejącego w różnym stopniu przedoperacyjnego słuchu oraz zachowania struktury ślimaka. Pozwoliło to na zaproponowanie przez Skarżyńskiego i zaproszonych do współpracy ekspertów z całego świata nowej klasyfikacji przeznaczonej do oceny wyników leczenia częściowej głuchoty oraz prezentacji efektów terapii homogennych grup pacjentów. Poza opracowaniem metod chirurgicznych autor koncepcji leczenia częściowej głuchoty przyczynił się do stworzenia nowych, różnej długości niezwykle delikatnych elektrod implantów ślimakowych. Całość podjętych działań zaowocowała rozszerzeniem wskazań do leczenia za pomocą implantów ślimakowych różnych postaci częściowej głuchoty