PRACA PRZEGLĄDOWA
Niepełnosprawność jako zjawisko społeczne i stan indywidualny osoby niepełnosprawnej (ze szczególnym uwzględnieniem osób głuchoniewidomych)
 
Więcej
Ukryj
1
Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, Wydział Nauk Społecznych, Katedra Pedagogiki Specjalnej, Olsztyn
 
 
Data publikacji: 30-10-2020
 
 
Autor do korespondencji
Marzenna Zaorska   

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, Wydział Nauk Społecznych, ul. Żołnierska 14, 10-561 Olsztyn, e-mail: mzaorska@poczta.onet.pl
 
 
Now Audiofonol 2015;4(2):9-16
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Kwestie interpretacji i możliwie pełnej identyfikacji problematyki niepełnosprawności do dzisiaj wywołują ożywione dyskusje wśród specjalistów zajmujących się działaniami na rzecz osób niepełnosprawnych i środowisk z nimi związanych. Zwraca się uwagę nie tylko na ogólnospołeczny i indywidualny wymiar danego zagadnienia, lecz także na różnorodne uwarunkowania decydujące o podejściu do interpretacji wskazanych wymiarów. Stąd w artykule podjęto próbę opisu zagadnienia niepełnosprawności jako zjawiska społecznego i stanu indywidualnego, jak również wybranych cech każdej z zasygnalizowanych płaszczyzn problematyki niepełnosprawności. Dokonano także przeniesienia realizowanej narracji na konkretne uwarunkowania rozwoju oraz indywidualnego i społecznego funkcjonowania osób z równoczesnym uszkodzeniem słuchu i wzroku (głuchoniewidomych).
 
REFERENCJE (13)
1.
Majewski T. Biopsychospołeczna koncepcja niepełnosprawności. Szkoła Specjalna, 1999; 3: 131‒4.
 
2.
Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF) oraz jej zastosowanie. Warszawa: Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia; 8.10.2007. Materiały robocze na CD.
 
3.
Europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2010‒2020: Odnowione zobowiązanie do budowania Europy bez barier [COM/2010/0636 końcowy]. Bruksela: 15.11.2010, s. 3.
 
4.
Uchwała Sejmu RP z 1 sierpnia 1997 r. Karta Praw Osób Niepełnosprawnych. Monitor Polski, 1997; 50, poz. 474 i 475: 970‒1.
 
5.
Majewski T. Plany na przyszłość. Dłonie i Słowo, 2001; Numer Jubileuszowy: 78‒84.
 
6.
Majewski T. Edukacja i rehabilitacja osób głuchoniewidomych. Warszawa: PZN, TPG; 1995.
 
7.
Szczepankowski B. Język migowy jako środek porozumiewania się z osobami głuchoniewidomymi z zespołem Ushera. W: Zaorska M, red. Komunikacja alternatywna osób głuchoniewidomych. Toruń: Wydawnictwo Edukacyjne Akapit; 2008, s. 128‒41.
 
8.
Krzemkowska Z. Alfabet brajlowski. W: Zaorska M, red. Komunikacja alternatywna osób głuchoniewidomych. Toruń: Wydawnictwo Edukacyjne Akapit; 2008, s. 145‒51.
 
9.
Florek A. System Komunikacji Obrazkowej PCS. W: Zaorska M, red. Komunikacja alternatywna osób głuchoniewidomych. Toruń: Wydawnictwo Edukacyjne Akapit; 2008, s. 175‒89.
 
10.
Podeszewska-Mateńko M. Piktogramy – istota, charakterystyka ogólna. W: Błeszyński J, red. Alternatywne i wspomagające metody komunikacji. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls; 2006, s. 369‒88.
 
11.
Lechowicz A. System komunikacji symbolicznej Bliss – twórca systemu, budowa, użytkownicy, rozwój systemu w Polsce. W: Błeszyński J, red. Alternatywne i wspomagające metody komunikacji. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls; 2006, s. 451‒70.
 
12.
Zaorska M. Alfabet punktowy do dłoni. W: Zaorska M, red. Komunikacja alternatywna osób głuchoniewidomych. Toruń: Wydawnictwo Edukacyjne Akapit; 2008, s. 157‒61.
 
13.
Celmer-Domańska J. Metoda Lorma. W: Zaorska M, red. Komunikacja alternatywna osób głuchoniewidomych. Toruń: Wydawnictwo Edukacyjne Akapit; 2008, s. 162‒70.
 
Scroll to top