Artykuł prezentuje najpowszechniej wykorzystywane w Polsce metody diagnostyki i rehabilitacji trudności w czytaniu i pisaniu. Powstał na podstawie przeglądu testów psychologicznych, pedagogicznych i logopedycznych (oraz innych narzędzi diagnostycznych), oferowanych przez wiodące polskie pracownie, literatury przedmiotu poświęconej zagadnieniom diagnostyki i rehabilitacji osób z trudnościami w czytaniu i pisaniu, a także na bazie doświadczeń własnych autorek, pracy diagnostyczno-terapeutycznej oraz dydaktycznej. Zgodnie z ustaleniami szerokie ujęcie problemu nakazywałoby uwzględnić w diagnostyce, już na poziomie podstawowym: 1) ocenę czytania (próby literowe, sylabowe, listy wyrazowe /dodatkowo: pseudowyrazy/, teksty), a mianowicie: technikę czytania; tempo; poprawność w aspekcie segmentalnym i suprasegmentalnym; rozumienie (także w aspekcie czytania krytycznego i twórczego); 2) ocenę pisania (próby przepisywania, pisania ze słuchu, pisania z pamięci wzrokowej i słuchowej /z wykorzystaniem materiału językowego o różnym stopniu złożoności, dodatkowo także pseudowyrazy/, teksty twórcze), a mianowicie: poprawność pisowni i interpunkcji we wszystkich typach tekstów; zgodność ze wzorcem językowym w przypadku tekstów przepisywanych, pisanych ze słuchu oraz z pamięci słuchowej i wzrokowej; poziom graficzny pisma; poprawność językową tekstu twórczego i jego spójność; 3) uzupełniająco – w zakresie odpowiednim do obserwowanych w danym przypadku – symptomów zaburzeń mowy bądź jej opóźnień. Zaniedbanym diagnostycznie obszarem pozostają zwłaszcza niespecyficzne trudności w czytaniu i pisaniu. W tej sytuacji trudno o dostosowanie oddziaływań terapeutycznych do aktualnych potrzeb rozwojowych ucznia.