Choroba Ménière’a, zwana także wodniakiem błędnika bądź wodniakiem endolimfatycznym, to choroba przewlekła charakteryzująca się tetradą objawów – zawrotami głowy, szumami usznymi, postępującym upośledzeniem słuchu i uczuciem pełności w dotkniętym uchu. Występuje z częstością 50–200 na 100 000 dorosłych, z większym odsetkiem u kobiet. Choć choroba została opisana i powiązana z uszkodzeniem ucha wewnętrznego już w 1861 r. przez francuskiego lekarza Prospera Ménière’a, to jej etiologia wciąż nie jest do końca poznana. Znane są przypadki rodzinnego występowania choroby, jednak u większości osób zaburzenie to pojawia się w sposób sporadyczny. Przypuszcza się, że na wystąpienie patologii mogą składać się czynniki genetyczne i środowiskowe. Według licznych badań naukowych do potencjalnych przyczyn można zaliczyć: mutacje genetyczne, zaburzenia autoimmunologiczne, zaburzenia hormonalne i choroby wirusowe. Dotychczas nie osiągnięto międzynarodowego konsensusu w sprawie postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w chorobie Ménière’a, co jest źródłem kontrowersji. W diagnostyce i prognostyce choroby Ménière’a dużą rolę odgrywa audiometria tonalna, jednak mogą być także stosowane takie badania jak: wideonystagmografia, test fotela obrotowego, test przedsionkowych miogennych potencjałów wywołanych, posturografia, vHIT, elektrokochleografia, a coraz większe znaczenie mają badania obrazowe rezonansem magnetycznym, w tym MRI 3D FLAIR. Istnieje kilka różnych algorytmów postępowania w leczeniu choroby Ménière’a. W ostrych atakach choroby Ménière’a zastosować można leki przeciw zawrotom głowy (leki przeciwhistaminowe, benzodiazepiny, leki przeciwcholinergiczne) i środki przeciwwymiotne (metoklopramid i domperidon). W przewlekłej terapii i prewencyjnie według rekomendacji ważne jest zastosowanie odpowiedniej diety uwzględniającej większą podaż wody oraz ograniczenie spożywania soli, kofeiny i alkoholu, a także zastosowanie rehabilitacji przedsionkowej i słuchowej. W farmakoterapii wiele schematów uwzględnia także stosowanie batahistyny, diuretyków oraz dobębenkowych iniekcji sterydów i gentamycyny. W przypadku braku powodzenia leczenia farmakologicznego jako ostatni rzut można rozważyć leczenie chirurgiczne – labiryntektomię i neurektomię przedsionkową. Niektóre zalecenia uwzględniają też terapię PPT, jednak wymaga ona dalszych badań w celu potwierdzenia swojej skuteczności. W pracy przedstawiono patogenezę, diagnostykę i niechirurgiczne możliwości leczenia choroby Ménière’a, a także kontrowersje związane z tymi obszarami.